דור זליכה לוי, לשאוף (Inhale), 2020

דור זליכה לוי (נ' 1990)

לשאוף (Inhale), 2020

פסל מכני וסאונד

באדיבות האמן

עבודת עץ: ירון נאור; תכנות: צביקה מרקפלד; עיצוב סאונד: אביעד סינמנס; ייעוץ: בוריס קרביץ

הפקת העבודה התאפשרה באדיבות ארטפורט

פסל מכאני קטן מנסה לנשום בכוחות עצמו. מעשה טבעי ביותר הופך למאמץ מחושב, שנשמע למרחוק. המכונה מפיקה קול יוצא דופן, שמעורר בנו רצון להתקרב כדי להבין את משמעותו. עבודתו של דוד זליכה לוי מפנה את תשומת הלב לנשימה – פעולה אגבית בדרך כלל שהופכת כאן לאקט לא־שגרתי. האובייקט בעל תיבת התהודה ניצב לבדו בחלל, כהיבריד המטשטש את הגבול שבין האנושי לחייתי. נהמתו של כלי הנגינה מרעידה ומרטיטה את העולם שבו הוא נמצא, ואיתו גם את עולמנו.

זליכה לוי מרבה לעסוק במסורות נשכחות בהקשרים חברתיים ופוליטיים עכשוויים. יצירותיו מעניקות במה לקולות המוּדרים מן השיח התרבותי בחברה הישראלית ובשדה האמנות המקומי. דרך מופעי הקול הללו הוא בוחן את הבינאריות של השפה – את האופנים שבהם הן השפה המוסכמת והן התקשורת הקדם־שפתית מאפשרות אינטראקציה, אך במקביל מצביעות על פערים חברתיים ועל היעדר שפה משותפת.

בעבודה זו כל עלייה וירידה של גוף הפסל הקמור מפיקה קול שקורא לנו להתקרב, להזדהות ולהגיב לאתגר הנשימה של האובייקט הזר. זוהי הזמנה למהלך משותף ואיטי של שאיפה ונשיפה, הקושרות בין הצופה לבין הכלי שמולו.ה. בתקופה שבה רבים מתקשים להרחיב ולהגמיש את גבולות האמפתיה ואת הזיקה החברתית אל מעבר למוּכר ולקרוב לנו, יצירתו של זליכה לוי מציעה אפשרות להתחבר גם לכאב המגיע מעולם אחר.

دور زليخة ليفي (مواليد 1990)

استنشق، 2020

تمثال ميكانيكي وصوت

بلطف من الفنان

نجارة: يارون ناؤور، برمجة: تسفيكا ماركفيلد، تصميم الصوت: أفيعاد سيمنس، استشارة: بوريس كرافيتس

تم إنتاج العمل بدعم من آرتبورت

تمثال ميكانيكي صغير يحاول التنفس من تلقاء نفسه. يصبح الفعل الطبيعي جهدًا محسوبًا يُسمع من بعيد. تصدر الآلة صوتًا فريدًا يحفز بنا الرغبة في الاقتراب لفهم معناه. يلفت عمل دور زليخة ليفي انتباهنا للتنفس - فعل عرضيّ يتحول هنا إلى فعل غير اعتيادي. يقف المجسم ذو صندوق الرنين وحيدًا في فضاء العرض كغرض هجين يطمس الحدود بين الإنساني والحيواني. هدير الآلة الموسيقية يهز ويهتز العالم من حوله ومعه أيضًا عالمنا.

يتناول زليخة ليفي في أعماله التقاليد المنسية في السياقات الاجتماعية والسياسية المعاصرة، تمنح أعماله منصة للأصوات المستبعدة من الخطاب الثقافي المهيمن في المجتمع الإسرائيلي وفي مجال الفن المحلي. يعاين ثنائية اللغة من خلال العروض الصوتية ويتسائل حول الطرق التي تتيح بها كل من اللغة المتفق عليها والتواصل ما قبل اللغوي حدوث التفاعل، ويشير في الوقت ذاته إلى الفجوات الاجتماعية وغياب اللغة المشتركة.

في هذا العمل، يصدر عن كل صعود وهبوط للتمثال ذي الهيئة المحدبة صوتًا يدعونا للاقتراب والتعرف والاستجابة لتحدي التنفس المتمثل في الجسم الغريب. هذه دعوة لخطوة مشتركة وبطيئة من الشهيق الزفير، تربط المشاهد بما يرى أمامه. في الوقت الذي يجد فيه الكثيرون صعوبة في توسيع وثني حدود التعاطف والتقارب الاجتماعي بما يتجاوز ما هو مألوف وقريب منا، يوفر عمل زليخة ليفي إمكانية التواصل مع الألم القادم من عالم آخر.